古诗《雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之》 作者蔡松年的诗

雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之

金代:蔡松年
雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之。金代。蔡松年。能自克。志复疏怯,嗜酒好睡。遇乘高履危,动辄有畏。道逢达官稠人,则便欲退缩。其与人交,无贤不肖,往往率情任实,不留机心。自惟至熟,使之久与世接,所谓不有外难,当有内病,故谋为早退闲居之乐。长大以来,遭时多故,一行作吏,从事於簿书鞍马间,违己交病,不堪其忧。求田问舍,遑遑於四方,殊未见会心处。闻山阳间,魏晋诸贤故居,风气清和,水竹葱。方今天壤间,盖第一胜绝之境,有意卜筑於斯,雅咏玄虚,不谈世事,起其流风遗躅。故自丙辰丁巳以来,三求官河内,经营三径,遂将终焉。事与愿违,俯仰一纪,劳生愈甚,吊影自怜。然而触於事物,感今怀昔,考其见於赋咏者,实未始一日而忘。李君不愚,作掾天台,出佐是郡,因其行也,赋乐府长短句,以叙鄙怀。行春胜日,物彩照人,为予择稚秀者,以雨中花歌之,使清泉白石,闻我心曲,庶几他日,不嗜酒偏怜风竹,晋客神清,多寄虚玄。有山阳遗迹,水石高寒。曾为幽栖起本,几求方外微官。谩蹉跎十载,还羡君侯,左驾朱。山村霰雪,竹外花明,瘦梅半树斓斑。溪路转、青帘佳处,便是萧闲。寄谢王君精爽,摩挲森碧琅。个中著我,储风养月,先报平安。

néng
zhìshūqiè
shìjiǔhǎoshuì
chénggāowēi
dòngzhéyǒuwèi
dàoféngguānchóurén
biàn便tuì退suō
rénjiāo
xiánxiāo
wǎngwǎngshuàiqíngrènshí
liúxīn
wéizhìshú
shǐ使zhījiǔshìjiē
suǒwèiyǒuwàinán
dāngyǒunèibìng
móuwéizǎotuì退xiánzhī
chánglái
zāoshíduō
hángzuò
cóngshì簿shūānjiān
wéijiāobìng
kānyōu
qiútiánwènshě
huánghuángfāng
shūwèijiànhuìxīnchǔ
wénshānyángjiān
wèijìnzhūxián
fēngqīng
shuǐzhúcōng
fāngjīntiānrǎngjiān
gàishèngjuézhījìng
yǒuzhù
yǒngxuán
tánshìshì
liúfēngzhú
bǐngchéndīnglái
sānqiúguānnèi
jīngyíngsānjìng
suìjiāngzhōngyān
shìyuànwéi
yǎng
láoshēngshèn
diàoyǐnglián
ránérchùshì
gǎnjīnhuái怀
kǎojiànyǒngzhě
shíwèishǐérwàng
jūn
zuòyuàntiāntái
chūzuǒshìjùn
yīnháng
chángduǎn
huái怀
hángchūnshèng
cǎizhàorén
wéizhìxiùzhě
zhōnghuāzhī
shǐ使qīngquánbáishí
wénxīn
shù
shìjiǔpiānliánfēngzhú
jìnshénqīng
duōxuán
yǒushānyáng
shuǐshígāohán
zēngwéiyōuběn
qiúfāngwàiwēiguān
màncuōtuóshízǎi
huánxiànjūnhóu
zuǒjiàzhū
shāncūnxiànxuě
zhúwàihuāmíng
shòuméibànshùlánbān
zhuǎnqīngliánjiāchǔ
biàn便shìxiāoxián
xièwángjūnjīngshuǎng
sēnláng
zhōngzhù
chǔfēngyǎngyuè
xiānbàopíngān
雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之,蔡松年雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之全诗,蔡松年雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之古诗,雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之翻译,雨中花仆自幼刻意林壑,不耐俗事,懒慢之译文